lek na całe zło

Ostatnio ciągle mi mało. Mało słońca, mało powietrza, mało spacerów. Wczoraj zorientowałam się, że dzień kończy się u nas w domu w granicach godz. 17, jak tylko zasłonimy wszystkie rolety. Nie wiemy co się wtedy dzieje na świecie. Jesteśmy totalnie odizolowani. Wiemy tylko, że na 100% jest ciemno i że za nic nie chce nam się nigdzie wychodzić. Chowamy się w naszych czterech ścianach. O popołudniowych spacerach możemy na razie zapomnieć, nie chcemy żeby nam głowę urwało. Jest zimno i deszczowo - takiej jesieni nie cierpię! 

Nie powiem, czasem takie leniwe dni się przydają, można wtedy odpocząć, zrelaksować się, wypić spokojnie kakao, obejrzeć ulubiony serial. Ale mam już zdecydowanie dość. Przez tą ciemnicę czuję jak dni przelatują mi przez palce. Na dłuższą metę nudzi mnie takie 'nicnierobienie'. A z drugiej strony nie mam energii na to żeby coś zmienić. Po prostu mi się nie chce. Ten deficyt dnia dobija. Zdecydowanie brakuje mi słońca.

Dobrze, że mamy tego małego gagatka. Jest wspaniałą motywacją do ruchu (choćby w domu) i uśmiechu od ucha do ucha. Z nią wspólne oglądanie bajek, czytanie po raz setny tej samej książeczki czy układanie 267 raz tych samych puzzli jest fajne. I to dzięki niej nie grozi nam zapadnięcie w sen zimowy. Taki nasz osobisty lek antydepresyjny :)

Maja /czapa - reserved/ /szalik - mamy/ /kurtka - no name/ /sweter, legginsy - cool club/ /buty - lidl/