Dopakowaliśmy torbę, tata zrobił sobie kanapki - porodówkowe MUST HAVE i rura do szpitala. Dotarliśmy około 6. Dostaliśmy swój pokój - nie powiem, żebym czuła się jak w domu - aczkolwiek po zwiedzaniu na szkole rodzenia było jakoś bardziej swojsko. Wiedziałam gdzie, co i jak. Albo raczej - domyślałam się. Rozwarcie jakieś 2 cm. Położna mówi do M., że może jechać do domu bo jeszcze trochę to potrwa. Chyba śniła, że Go puszczę! Z resztą - wiedziałam, że nie zostawi mnie samej. Powoli wszystko się rozkręcało. Nie będę wdawała się w szczegóły - ale sam proces nie był zbyt przyjemny. Skurcze były momentami nie do wytrzymania, a przykłucie mnie do ktg sprawiało, że jeszcze bardziej chciało mi się wyć. Dobrze, że mogłam od czasu do czasu wstać. Prysznic też dawał ulgę. W międzyczasie przywieźli drugą rodzącą - 2 godzinki i po sprawie. Gdy usłyszałam płacz dzieciątka - płakałam razem z nim. Tak bardzo chciałam już mieć to za sobą. Niestety nie zanosiło się, na taki ekspres. Raz skurcze się nasilały.. za chwilę słabły. Miałam być dzielna - jednak momentami nie dawałam rady. Tatuś był cały czas ze mną - bez niego na pewno nie dałabym rady. Trzymał mnie za rękę - choć jak mi później powiedział najchętniej uciekł by z tamtąd. Nie mógł znieść tego widoku, tego, że nie może mi w tej chwili ulżyć. Ale był. I to było najważniejsze. Mijały godziny.. ból był nie do zniesienia, ale wiedziałam że jeszcze chwilka i Cię zobaczymy. Nawet gaz rozweselający nie pomagał. Zaczęłam błagać o cesarkę - nie mogłam już wytrzymać. Było już po 17. Wreszcie lekarz orzekł - niewspółmierność porodowa - cesarka. Pożegnałam się z M. - wiedziałam, że za chwilę nasze życie zmieni się już na zawsze. Jeszcze tylko znieczulenie podane podczas skurczu (wytrzymać taki skurcz na bezruchu to nie lada wyczyn!) i zero bólu.. nic nie czułam. Później już było tylko kojąco i przyjemnie. Wiem, że to brzmi trochę jak matrix - operacja cesarskiego cięcia a tu same przyjemności. Ale tak! W porównaniu z wszystkimi bólami, skurczami i badaniami na porodówce poczułam się prawie jak w SPA ;) Zero bólu, tylko dziwne szarpanie - luźne rozmowy lekarzy, śmiechy - chichy. Czułam się pewnie w ich rękach. Za chwilkę usłyszałam - dziewczynka! Ale włosy! 18:05. Poczułam jak łzy lecą mi po policzkach. Pokazali mi Cię na momencik. Czarnula kochana. Nasza dziewczynka, nasze dziecko. Za chwilkę byłyśmy już na sali. Ty w swoim łózeczku, pod lampą. Ja obok w łóżku. Nie mogłam się ruszać, ale tatuś zrobił mi zdjęcie. To zdjęcie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz